வணக்கம்...வாங்க...

1980 களின் அந்தியில் கோயம்புத்தூர் காந்திபுரம் ஏழாம் வீதி கடைகளின் பெயர்ப்பலகைகள் தான் எனக்கு தமிழ் கற்று தந்தன.

அடுமனையகம்
ஆயுத்த ஆடையகம்
தேனீரகம்

bakery, readymade, டீக்கடை என்று நல்ல தமிழில் இன்னும் வழங்க ஆரம்பிக்காத நாட்கள். தமிழும் அரசியலும் பிணையாத நாட்கள். வருடத்திற்கு ஒரு முறையேனும், ' வாங்க, போங்க, என்னங்க' என்ற கொங்குத்தமிழால் சிலிர்த்து உறைந்த மழை கூட பனிக்கட்டியாக பெய்த நாட்கள்.

மறத்தமிழனுக்கு மரியாதைத்தமிழை கற்றுக்கொடுத்த கோவை. எனக்கு அழகாக பொய் சொல்லக்கற்றுகொடுத்த கோவை. அதைக்கொண்டு முதல் காதலின் சுகம் பயில கற்றுகொடுத்த கோவை. நாற்பது நிமிட பேருந்து பயணங்களில் நட்பை அறிமுகபடுத்திய கோவை. முதன் முதலில் எனக்கு மேடையின் போதையை ஏற்றிய கோவை.

என்னடா இவன் கோவைக்கு இவளோ அடி போடறானே.....எங்க ஊர்லயும்...எனக்கும் இது மாதிரி தானேன்னு பார்க்காதீங்க......சென்னை, மதுரை, திருநெல்வேலி, திருச்சி, கம்பம், உசிலம்பட்டின்னு இன்னும் நீங்க எல்லாரும் வளர்ந்த ஊரும் இப்படிதான்...நான் மறுக்கலை...எனக்கு கோவை என்பது ஒரு பழக்கம்....ரொம்ப நாள் பழக்கம்.....நான் மறக்க முடியாத, மறக்க விரும்பாத ஒரு பழக்கம்......காந்திபுரத்திலிருந்து பீளமேடு வரை சைக்கிள் மெதிச்சா பாபநாயக்கன்பாளையம் பெருமாள் கோயில் கிட்ட மேடு வரும், அப்போ அழுத்தி மிதிக்கணும்னா ஒரு ரெண்டு வீதி முன்னால இருந்து மெதுவா போகணும், அப்போதான் கெஸ்ஸு ( மூச்சு) வாங்காதுன்னு தெரியற ஒரு பழக்கம்......பல்லாயிரம் மைல் தாண்டியும் நினைத்தால் புன்னகை தரும் அந்த பழக்கத்திற்கு, அந்த நட்பிற்கு, அந்த கோவைக்கு இந்த முதற் பதிவு சமர்ப்பணம்...